เมื่อวันที่ 12 มิถุนายน 2565 ผู้สื่อข่าวรายงานว่า ที่บริเวณชายหาดหยงหลิงไปจนถึงหาดยาว ต.เกาะลิบง อ.กันตัง จ.ตรัง ระยะทางยาวกว่า 5 กิโลเมตร พบว่ามีชาวบ้านจากหลายอำเภอไม่ต่ำกว่า 500 คน นำอุปกรณ์ในการหาหอย เช่น ตะกร้า กระชอน สวิง กะละมังและถุงตาข่าย เดินฝ่าคลื่นลมที่มีความสูงประมาณ 1 เมตร เพื่อช้อนเอาหอยชนิดหนึ่งที่เรียกว่า “หอยชักตีน“

ซึ่งถูกคลื่นซัดเข้าหาชายฝั่งเป็นประจำทุกปีในช่วงฤดูมรสุม แต่ก็ไม่ได้ทุกวัน ยิ่งวันไหนคลื่นลมแรงก็จะได้ “หอยชักตีน” มากกว่าปกติ โดยชาวบ้านคอยช้อนและกวาดจากพื้นทรายด้านล่างขึ้นมา แล้วค่อยมาเลือกเอาเปลือกหอยหรือเศษกิ่งไม้ใบไม้ออก ไม่ต้องมีการขุดหาหรือใช้เครื่องมือใด ๆ แต่สามารถตักหรือเดินเก็บเอาได้ตามชายหาด แบบสบาย ๆ

ข่าวที่เกี่ยวข้อง :

• ‘หอยกระโจงโดง’ ราคาขึ้น แม่ค้าอาหารทะเล ไม่ขายเก็บไว้ลุ้น ‘ไข่มุกเมโล’
• “หอยจ๊อปูแม่วรรณา” เจ้าตำรับหอยจ๊อปูก้อนเนื้อทะลัก 40 ปี แห่งบางแสน
• เช็กราคา “หอยหวาน” หอยหมาก หอยชักตีน ต่างกันยังไง? ชอบกินหอยต้องรู้!

และปีนี้ชาวบ้านเพิ่งมีโอกาสหา “หอยชักตีน” ได้มากที่สุดเมื่อวันที่ 31 พฤษภาคมเป็นวันแรก บางรายได้หอยชักตีนมากถึง 2 เข่ง หรือ 20 กิโลกรัมภายในเวลา 2 ชั่วโมง

ส่วนที่เหลือจากการรับประทานในครัวเรือนแล้ว ก็นำไปขายร้านค้าร้านอาหารชายหาด ซึ่งหอยชักตีนตัวผู้ มีลักษณะเรียวยาว ราคากิโลกรัมละ 50 บาท ส่วน “หอยชักตีน” ตัวเมียที่นิยมบริโภคกิโลกรัมละ 120 บาท นำไปแช่น้ำทะเลทิ้งไว้ 1 คืน ก่อนนำไปนึ่งหรือต้มในน้ำเดือดนาน 3 นาที หอยชักตีนก็จะสุกเวลากินจะดึงหางที่โผล่ออกมาจากเปลือกหอย จึงเรียกว่าหอยชักตีน

ขณะที่ โลกโซเชียลแห่แชร์การหา “หอยชักตีน” ได้เป็นจำนวนมาก จนเป็นเหตุให้ชาวบ้านจากหลายอำเภอ แห่กันมาหาหอยชักตีนไปกิน และขายจนเต็มชายหาด

โดยมีชาวบ้านไม่ต่ำกว่าวันละ 500 คน ทำให้บรรยากาศการหาหอยชักตีนคึกคักกว่าปีที่ผ่าน ๆ มา ประกอบกับข้าวของมีราคาแพง ชาวบ้านจึงออกหาหอยกินเองเพื่อประหยัดรายจ่ายในครอบครัวกันเป็นจำนวนมาก